Επιχειρείται διαστρέβλωση της Ιστορίας μας

"Σχόλιο στο Ναυτίλο"

του Στάθη, Δημοσιογράφου
Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 29/01/2007

* Μπορεί η Αριστερά να υποστηρίξει ότι τα «Ματωμένα χώματα» της Διδώς Σωτηρίου είναι έργο «ελληνοκεντρικό»;

* Μπορεί η Αριστερά να δέχεται ότι είναι «εσμός Αλευρομαγείρων» όσοι κάνουν κριτική στο βιβλίο της Ιστορίας για την ΣΤ' Δημοτικού;

* Πιστεύει η Αριστερά ότι πρέπει να θυμόμαστε το Ολοκαύτωμα για να μην το ξαναπάθουμε, αλλά όχι και τη Μικρασιατική Καταστροφή για να μην αφυπνίζεται το... «μίσος»;

Κι αν τέτοιες παραδοξότητες, αλαζονείες και σοφιστείες -αναλόγως- δεν υποστηρίζει, δέχεται και προτείνει η Αριστερά, τότε ποια Αριστερά κατοικεί στην «Αυγή»;

Ολα όσα λέει ο Χριστόδουλος είναι λάθος;

Ολα όσα λέει ο Χριστόδουλος πρέπει να είναι λάθος;

Ποιο «τετράδιο Μαρξισμού» το λέει αυτό;

Αν αντέδρασε ο Χριστόδουλος (ή ο κ. Παπαθεμελής) για ένα πρόβλημα, αντί να έχει ήδη αντιδράσει γι' αυτό η Αριστερά, οι αριστεροί που αντιδρούν προσμετρώνται στον Χριστόδουλο και χαρίζονται στον κ. Καρατζαφέρη;

Μπράβο! Αριστα! Εύγε!

Ο λόγος για τις αντιδράσεις πολλών πολιτών, πολιτικών και Ακαδημαϊκών στις διατυπώσεις αλλά και το πνεύμα που διαπερνά το βιβλίο της Ιστορίας για την ΣΤ' Δημοτικού. Και τις οποίες η «Αυγή» χαρακτηρίζει συλλήβδην εθνικιστικές.

Εν πρώτοις οι κριτικές είναι διαφορετικές μεταξύ τους (ο αμετροεπής Αθηνών ομίλησε για «εθνικές προδοσίες» κι άλλα συναφή παρόμοια), και περί τις πολιτικές και περί τις εκπαιδευτικές παραμέτρους του πράγματος. Και δεν τιμά καθόλου την «Αυγή» να κάνει πως δεν βλέπει αυτές τις διαφορές.

Ομως σε αυτήν τη χώρα είναι, φαίνεται, δύσκολο να επισυμβεί διάλογος που να αφορά το δημόσιο συμφέρον, χωρίς να του στείλουν το «διά» στο διάολο οι μονόλογοι της Σκύλλας ή της Χάρυβδης.

Επ' αυτού σημειώνει (παρακολουθώντας την κοινοβουλευτική παράμετρο του πράγματος) η εκλεκτή συνάδελφος, κυρία Ντόρα Νταϊλιάνα: «παλαιότερα πολλά απ' τα (σ.σ. σχολικά) βιβλία μας παρουσίαζαν στρεβλή εικόνα ορισμένων ιστορικών γεγονότων (σ.σ. εθνικιστικές κορώνες και συχνά, ψεύδη), αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα πάμε τώρα στην άλλη άκρη, υποβαθμίζοντας για παράδειγμα τη Μικρασιατική Καταστροφή (...) Προφανώς δεν έχει άδικο ο Στ. Παπαθεμελής όταν λέει ότι "η διδασκαλία της Ιστορίας έχει διεθνώς πολλές φορές χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο κατασκευής ταυτότητας ή αποδόμησής της"».

Ακριβώς, εντοπίζοντας πολλοί από πολλούς πολιτικούς χώρους αυτό το πέρασμα απ' τις «κατασκευές» του παρελθόντος στις «αποδομήσεις» του σήμερα, έχουν ανοίξει μια συζήτηση-παρέμβαση, όχι μόνον για το βιβλίο της Ιστορίας για την ΣΤ' Δημοτικού, αλλά για μια σειρά έργα, όπως, αίφνης, η συγγραφή Κοινής Ιστορίας των Βαλκανίων (μάλιστα με χρηματοδότηση απ' το Αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών ή το Ιδρυμα Σόρος κι όχι μόνον) -«ας μη βιαζόμαστε επομένως να χαρακτηρίζουμε "εθνικιστές" όλους όσοι αντιδρούν στην αλλοίωση ιστορικών γεγονότων ή στην παραχάραξη άλλων», σημειώνει για το ίδιο θέμα, πάντα εξ αφορμής των διημειφθέντων στο Κοινοβούλιο, η κυρία Ντόρα Νταϊλιάνα.

Υπ' αυτήν την έννοια η συλλήβδην προσμέτρηση της αφεντιάς μου στον κ. Καρατζαφέρη από τον κ. Μπίστη, σε επιστολή του στα «ΝΕΑ», δεν θα είχε κάποιαν ιδιαίτερη αξία, ούτε θα συνέτρεχε λόγος απάντησης από πλευράς μου στον θαμώνα του κ. Τριανταφυλλόπουλου.

Αλλά όταν τον κ. Μπίστη υπερβαίνει και υπερακοντίζει η «Αυγή» το πράγμα αλλάζει. Αν δεν είμαι «ψυχωσικός» κατά τον χαρακτηρισμό του ιστορικού κ. Λιάκου, για όσους έχουν αντίθετη απ' τη δική του άποψη για το εν λόγω ζήτημα (καθ' οίον τρόπον που «χρήζουν ψυχανάλυσης» κατά την κυρία Γιαννάκου όσοι διαφωνούν μαζί της) τότε έχουμε ακόμα το δικαίωμα του λόγου.

***
Κατ' αρχήν πρέπει να σημειώσω ότι ο λόγος (μου) δεν είναι επί προσωπικού, είναι επί πολιτικού - συνεπώς αφορά όλους τους αναγνώστες.

Το φαινόμενο να υποστηρίζει η Αριστερά (εν προκειμένω η «Αυγή») κάποιον για αυτό που (της) είναι κι όχι για αυτό που λέει, συνιστά φαινόμενον παρέας παρά πολιτικής. Αυτό συχνά εγκλωβίζει την εφημερίδα σε παράδοξα σχήματα και ανακόλουθες λογικές. Δεν γίνεται, για να γίνω κατανοητός, να είναι κανείς, και με τη «λογική Βερέμη», και με τη «λογική Μπελαβίλα».

Δεν γίνεται άνθρωποι που ξεκίνησαν απ' την Αριστερά να γίνονται σύμβουλοι του Σημίτη, μετά να ψωμίζονται απ' τη Ν.Δ. και να 'ναι πάντα υπό τη διαρκή προστασία της «Αυγής».

Ο «αριστερός» δεν είναι επάγγελμα. Μπορεί πολλοί να δηλώνουν αριστεροί για επαγγελματικούς λόγους ή πολλοί να στηρίζονται για τους ίδιους λόγους στο αριστερό τους παρελθόν, αλλά αυτό δεν συνιστά αναγκαστικώς ορθότητα απόψεων. Συνιστά όμως ιδεολογική τρομοκρατία αυτή η διαρκής συντεχνιακή αλληλεγγύη του αλάθητου.

Αν συνεπώς ο κ. Βασίλης Κρεμμυδάς έχει μια άλφα άποψη για τον ρόλο της Εκκλησίας στην Τουρκοκρατία, έχει μία βήτα άποψη ο Σβορώνος! Και πάντως η

Ιστορία δεν είναι υστερία, ώστε να κατηγορεί η «Αυγή» για λογοκρισία τον κ. Πέτρο Ευθυμίου επειδή ως Υπουργός Παιδείας απέσυρε βιβλίο που δεν μπορούσε να ξεχωρίσει την ΕΟΚΑ απ' την ΕΟΚΑ Β.

Βεβαίως είναι δικαίωμα της «Αυγής» να υποστηρίζει ότι οι κατά σύστημα αρθρογραφούντες στις εφημερίδες του ΔΟΛ ιστορικοί, είναι οι ιστορικοί μας. Το ίδιο δικαιούται να πιστεύει, ότι καλά είναι τα βιβλία που χρηματοδοτούν οι ΗΠΑ, ο Σόρος και η μαύρη (πραγματική) διεθνής ακροδεξιά και ότι συνεπώς η κριτική που τους κάνουμε εμείς είναι... εθνικιστική. Αλλά αυτά καλόν είναι να τα βασίσει σε επιχειρήματα κι όχι σε αποτυπώματα και δουλείες δημόσιων σχέσεων. Και πάντως όχι σε αήθη και μικρόψυχη κατασυκοφάντηση απλών αγωνιστών της Αριστεράς - τέτοιες αγριάδες, εις ό,τι με αφορά, τέλος!