Ο ρόλος της Εκκλησίας και ο λόγος του Αρχιεπισκόπου Του Γιάννη Μαρίνου: Αντιφάσεις «έγκυρων» «ΤΟ ΒΗΜΑ», 17.4.2005 Ο Πάπας Ιωάννης–Παύλος Β' ο Μέγας, όπως ήδη κατονομάστηκε και αναγνωρίστηκε από όλους σχεδόν τους σχολιαστές της εκλιπούσης γήινης ύπαρξής του, θαυμαστές αλλά και επικριτές πιστώνεται (και από τους πιστούς μαρξιστές-λενινιστές χρεώνεται) ότι νίκησε και γκρέμισε τον κομμουνισμό. Αλλά και γιατί ενεργοποίησε και πάλι το θρησκευτικό συναίσθημα των πλέον του ενός δισεκατομμυρίου καθολικών, καλύπτοντας έτσι το κενό που άφησαν πίσω τους η αποτυχία των πολιτικών ιδεολογιών και η κατάρρευση της επίγειας θρησκείας που προσπάθησε να θεμελιώσει η γαλλική επανάσταση και να επιβάλει διά της βίας και της τρομοκρατίας ο δογματικά άθεος κομμουνισμός. Στα εκατοντάδες άρθρα και αναλύσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας και στα σχόλια πολιτικών και διανοουμένων αναγνωρίζεται στον εκλιπόντα η γενναιότητα να πολεμήσει την ιδεολογία του ολοκληρωτισμού (ναζιστικού και κομμουνιστικού), να ταχθεί ενάντιος σε κάθε πόλεμο (ακόμα και στο Ιράκ), να υπερασπισθεί τη ζωή σε όλες της τις μορφές (επομένως και κατά της αφαίρεσής της με άμβλωση ή με την ποινή του θανάτου). Του αναγνωρίστηκε ακόμη από τον Μπερνάρ Ανρύ Λεβύ η ολοκλήρωση της σύγχρονης Ενωμένης Ευρώπης με το γκρέμισμα του τείχους του Βερολίνου, που ξεκίνησε από τον αγώνα της Καθολικής Εκκλησίας κατά του στυγνού ολοκληρωτικού κομμουνιστικού καθεστώτος. «Από πολιτικής απόψεως υπήρξε ένας μεγάλος Πάπας» θα αναγνωρίσει ακόμη και ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Κατάπληκτος όμως διαπιστώνω πόσο ανακόλουθοι και ασυνεπείς είναι προς τα όσα οι ίδιοι καταλογίζουν καθημερινά κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας οσάκις αποπειράται να τοποθετηθεί και εκείνη έναντι των άθεων πολιτικών συστημάτων, της κοινωνικής αδικίας, των αντίθετων προς τις θρησκευτικές απόψεις συμπεριφορών των πολιτών. Γιατί αυτό που αναγνωρίζουν ως δικαίωμα στον ηγούμενο της Καθολικής Εκκλησίας, αλλά και στον δικό μας Οικουμενικό Πατριάρχη, επικρίνεται και αποδοκιμάζεται με οργή όταν προέρχεται από τα χείλη ελλήνων κληρικών; Γιατί χειροκροτείται ο Πάπας όταν αποδοκιμάζει τον πόλεμο του Ιράκ, αλλά λοιδορείται ο Χριστόδουλος όταν τάσσεται κατά των βομβαρδισμών στη Σερβία; Και γιατί θεωρείται δικαίωμα αυτονόητο του Οικουμενικού Πατριάρχη να τάσσεται υπέρ της εντάξεως της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά προκαλεί οργή όταν τοποθετείται διαφορετικά ο Αρχιεπίσκοπος, με τον ισχυρισμό ότι η Εκκλησία δεν έχει δικαίωμα να διατυπώνει πολιτικές απόψεις επί διεθνών και εθνικών θεμάτων; Και κάτι ακόμη που δεν είδα να επισημαίνεται: Θα είχε οποιαδήποτε απήχηση και αποτελεσματικότητα ο πόλεμος του Πάπα ως αρχηγού μιας επίγειας ιδεολογίας του μαρξισμού – λενινισμού, αν δεν είχε πηγή και στήριγμα το θρησκευτικό συναίσθημα και την πίστη στον χριστιανισμό; Η επίγεια θρησκεία που προσπάθησαν να επιβάλουν ο Λένιν και οι ανά τον κόσμο απόστολοί του με τη βία και την τρομοκρατία κατέρρευσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Οι μεραρχίες του Στάλιν και τα διατάγματα των άθεων απέτυχαν στην αναμέτρησή τους με το θρησκευτικό συναίσθημα, όπως παλαιότερα ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, καθώς αγνόησε την προειδοποίηση του Αποστόλου Παύλου ότι «δεινόν προς κέντρα λακτίζειν». Το πρό- βλημα είναι ότι η φονταμενταλιστική αθεΐα που κυριαρχεί στην Ευρώπη, στον αμείλικτο πόλεμό της κατά του χριστιανισμού αποδέχεται, αν δεν διευκολύνει, την επικράτηση του Ισλάμ, όπως οι Βυζαντινοί απερισκέπτως προτίμησαν το μουσουλμανικό σαρίκι από την καθολική τιάρα. Επίσης, δείτε του ιδίου: Ο χωρισμός Κράτους και Εκκλησίας